امام زین‌العابدین علیه السلام در هر ماه مبارک رمضان، گناهان و خطاهای غلامان خود را می‌نوشت، و در شب آخر ماه همه آنها را یک جا جمع می‌کرد، و یک یک آنان را به نام، صدا می‌کرد و می‌فرمود: فلانی! تو در فلان روز فلان کار را انجام ندادی و فلان خطا را مرتکب شدی؟ اما به تو آزاری نرساندم. همین طور خطاها را به آنان تذکر می‌داد و همه آنها در برابر آن بزرگوار به اشتباهات و خطاهای خود اقرار می‌کردند.
آنگاه حضرت در میان آنها می‌ایستاد و می‌فرمود: همگی با صدای بلند بگویید: ای علی بن الحسین! خدایت رفتارهای تو را می‌شمارد و حساب می‌کند همان طور که تو بر ما حساب کردی و نزد او کتابی است که به حق سخن می‌گوید و هیچ گناه کوچک و بزرگی را وا نمی‌گذارد، پس به یاد جایگاه خود در برابر خداوندی باش که ذره‌ای ستم نمی‌کند و تنها خودش برای گواهی کافی است، از ما بگذر و ما را عفو نما تا خداوند از تو بگذرد، زیرا خودش فرموده است: «و باید مومنان با خَلق، عفو و صلح پیشه کنند و از بدی‌ها در گذرند. آیا دوست نمی‌دارید که خدا هم در حق شما مغفرت و احسان فرماید...؟»
سپس سخت می‌گریست و از خوف خدا نوحه و زاری می‌کرد.
رسول خدا صلی الله علیه و آله می فرمایند:
ای ابوذر! انسان جزو پرهیزگاران نخواهد بود مگر آن که از خودش حساب بکشد خیلی سخت‌تر از حساب‌کشی شریک از شریک خودش.
نظرات شما عزیزان:
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
